برای یک پدر و مادر، وظیفه شناسی کودک اهمیت زیادی دارد. اولین روزهایی که کودک یاد می‌گیرد خودش وظایفش را انجام بدهد، روز موفقیتشان است. پدر و مادر دیگر نیاز به تنبیه یا تشویق ندارند. و حتی گاهی وقت‌ها این کودک است که به پدر و مادر، نکته‌هایی را گوشزد کند. اتفاق خیلی دلچسب و پسندیده‌ای است. اما رسیدن به این مرحله، ساده نیست. طی کردن این مراحل، نیاز دارد که خود پدر و مادر، انسان‌های منضبط و وظیفه شناسی باشند. این ویژگی باید در پدر و مادر رشد کرده باشد تا بتوانند در کودک خودشان هم رشد بدهند. اما برای این که بحث را کمی جذاب تر کنیم، می‌خواهیم چند تا از ویژگی‌های کودک وظیفه شناس را با هم دنبال کنیم. بعد از آن مراحل رسیدن به یک کودک وظیفه شناس را دنبال می‌کنیم. در این مقاله، خواهیم دید که کودکی که خودش وظایفش را انجام می‌دهد. و چه قدر به پدر و مادر کمک خواهد کرد. و چه آینده درخشانی در انتظارش خواهد بود.
سختی کشیدن و منضبط بودن، باعث می‌شود که احساسات دیگران را هم درک کند. به این درک می‌رسد که انجام دادن همه کارها، ساده نیست. خودش را در جایگاه دیگران قرار می‌دهد و حس آنها را درک می‌کند. او با این ویژگی، یاد می‌گیرد که خودخواسته خیلی از مسئولیت‌ها را قبول کند. به دیگران بدون چشمداشت کمک کند. برای کمک به دیگران پیشقدم بشود. او به نوعی مراقب همه هست. زیرا یاد گرفته که چه طور از خودش و دیگران مراقبت کند.
او نسبت به خودش احساس خوبی دارد. و سعی می‌کند احساس خوبش را با دیگران هم به اشتراک بگذارد. از آن جا که این احساس درونی است، کسی نمی‌تواند آن را خراب کند. حس قدرتمند مثبتی به خودش دارد که هر چیزی خرابش نمی‌کند.
خودش برای قبول کردن مسئولیت پیشقدم می‌شود. لازم نیست به او اصرار کنیم که کاری را انجام بدهد. کودک وظیفه شناس از این که کاری را انجام بدهد، خوشحال است. او به همه کودکان همسایه، دوستان و هم‌کلاسی‌ها کمک می‌کند.
نیازی نیست دنبالش کنیم تا اشتباهش را به ما بگوید. از آن جا که اجازه اشتباه کردن دارد، آن را پنهان نمی‌کند. پدر و مادر با برخورد مناسبی که قبلاً با او داشته‌اند، به او در این کار کمک کرده‌اند. بنابراین اگر اشتباهی هم کرده باشد، خودش هم با مسئولیت پذیری حل می‌کند. اشتباه کردن برای او، یک امر عادی و بخشی از واقعیت است.
وظیفه شناسی کودک ترکیبی از عشق، نظم و انضباط و تعامل است. نمی‌توان انتظار داشت که برای هر اشتباهی کودک را تنبیه کنیم، به او عشق ندهیم و او تبدیل به یک انسان وظیفه شناس بشود. همان طور که به خودمان اجازه اشتباه کردن می‌دهیم، کودک هم می‌تواند از این مجوز برخوردار باشد. تربیت کودک وظیفه شناس کار ساده ای نیست. و اولین شرط این است که خود پدر و مادر دارای این خصلت باشند.
اگر پدر و مادر، کودکشان را دوست داشته باشند. مسلماً با او مهربان تر و مثبت تر برخورد می‌کنند. اشتباه کردن بخشی از زندگی است. پدر و مادر فهمیده، حتی موقع اشتباه کردن، همه تقصیر را گردن کودک نمی‌اندازند. تلاش می‌کنند خودشان را هم در این اشتباه سهیم بدانند. و همراه کودک برای جبران اشتباه تلاش می‌کنند.
این محتوا ادامه دارد…
